Zus B huurde een auto in Italië en heeft het overleefd!

Italiaanse vrouwen zijn chagrijnig

Een Nissan Juke met butsen en deuken werd er voorgereden toen ik mijn vooraf gereserveerde, compacte auto ging ophalen bij de verhuurder in Lecce.

Ik moest zonder duidelijk aanwijsbare reden ABNORMAAL LANG wachten en de dames achter de balie keken uiterst chagrijnig.

Inmiddels heb heb geleerd dat je al dat gechagrijn bij die Italiaanse vrouwen niet persoonlijk moet opvatten en dat het heel normaal is. Als je hier naar vreemden lacht, wordt dat opgevat als een signaal dat je ‘iets van ze wil’. Er is zelfs een term voor die houding van de Italiaanse dames: ‘antipatico’. Antipathie, het tegenovergestelde van sympathie dus. Als ik hier door de stad loop, nemen Italiaanse vrouwen mij regelmatig geërgerd van top tot teen op met iets naar beneden getrokken mondhoeken. Italiaanse mannen doen dat dan weer niet. Die maken er een punt van met grote gebaren speciaal voor je te stoppen als je wilt oversteken, terwijl ze eerst heel hard de straat in kwamen scheuren en ik me al in een hoek had verschanst tot het weer veilig zou zijn verder te wandelen door het betreffende ministraatje.
 
Mijn ‘truc’ bij de antipatico-dames is inmiddels dat ik heel chagrijnig terugkijk. En bij dienstverlenend personeel ben ik redelijk kortaf als ze zich zo opstellen. Normaal niet mijn natuur, maar helaas moet ik constateren dat het wel helpt. Als je duidelijk laat merken dat je die BS niet trekt, dan binden ze wat in. Dat doet me denken aan die ene scène van Meg Ryan in de film French Kiss, waarin ze in Frankrijk een cocktail besteld:
“Hello, waiter. I don't speak much French, so bear with me. I'd like a sea breeze.
French waiters: if you're nice, they treat you like shit. Treat them like shit, they love you.”
 
Ik snap er om eerlijk te zijn de lol niet van de hele dag zo boos te moeten rondlopen, terwijl de omgeving, het weer en het eten zo fantastisch zijn, maar dat zal mijn Nederlandse inslag wel zijn.

Ik houd niet van autorijden

Terug naar de huurauto. Ik wilde eigenlijk helemaal geen auto huren. Ik houd namelijk helemaal niet zo van autorijden. Ik doe het veel voor mijn werk en het haalt niet altijd het beste in mij naar boven. Normaal gesproken maak ik me niet zo druk en ben ik een vrij RELAXTE rijder, hard en vals meezingend met mijn favo nummers van dat moment. Die paar minuten winst die je haalt door op sommige stukken keihard te rijden vind ik de moeite meestal niet waard. Bij veel ‘dick moves’ op de weg ga ik ervan uit dat het vast zo niet zo bedoeld was en ik geef mensen kansen, omdat we allemaal wel eens fouten maken of een situatie verkeerd inschatten. Ik vind het niet mijn taak andere mensen op te voeden en ben al helemaal niet de verkeerspolitie. Maar men moet niet bumperkleven of mij rechts inhalen als ik al iets harder rijd dan de max en bezig ben een vrachtwagen in te halen. Dan laat ik je er namelijk niet tussen: ‘dát gaan we zo niet doen, meneertje’.

En autorijden wanneer je je door drukke, nauwe straatjes moet wurmen, er continu toeters klinken en sommige (lees: de meeste) personen rijden als ongeciviliseerde malloten die allemaal een snelheidsrecord willen vestigen vind ik al helemaal een crime. Bijna alle auto's die je hier ziet hebben deuken en krassen.

De al beschadigde huurauto was voor mij dus een uitkomst. Ik heb de dure, maar veilige optie van een all-risk verzekering genomen en toen ik de gebreken zag, haalde ik mijn schouders op en dacht: ‘mocht ik nu schade rijden, dan was deze auto toch al niet gaaf meer. Dat scheelt!’ Dat gevoel rijdt toch fijner dan als je een hele grote, spiksplinternieuwe auto meekrijgt. Ik moest wel even wennen aan de auto. Met het risico dat dit snobistisch klinkt: mijn leaseauto biedt toch een wat, laten we zeggen, andere rijervaring dan zo’n Juke. Uiteindelijk zijn we overigens wel vriendjes geworden en heeft hij me trouw daar gebracht waar ik wilde zijn.

Het idee van autorijden in Italië vond ik eng. Vanwege alle verhalen die je hoort, de slechte wegen, het vinden van een parkeerplaats en het niet kennen van de wegen en de gebruiken.

Waarom toch een auto huren, als je er zo tegenop ziet? Ik dacht: ik ben toch een sterke en ONAFHANKELIJKE vrouw die heeft geïnvesteerd in een rijbewijs? Als ik het niet doe, zal ik er spijt van krijgen en als ik het heelhuids overleef, dan heb ik toch mooi die ervaring erbij. Check! Ook heb je hier om op sommige plaatsen te komen, gewoon een auto nodig, anders is het niet te doen. Er rijden hier wel treinen en bussen, maar veel minder vaak dan in Nederland. En ze zijn ook minder betrouwbaar.

Er stonden een aantal plaatsen op mijn lijstje die ik graag wilde bezoeken: Matera, Alberobello, Ostuni en Santa Maria di Leuca. Matera hoort officieel niet bij Puglia; het ligt in Basilicata. Ik had echter van diverse mensen gehoord dat het echt een aanrader is. Daarbij is Matera dit jaar culturele hoofdstad, wat betekent dat er allerlei bijzondere activiteiten worden georganiseerd. Met het openbaar vervoer doe je er vanaf Lecce minimaal 4,5 uur over om in Matera te komen. Met de auto is dat de helft; dan kost het je ongeveer 2,5 uur. En met de auto ben je flexibeler met betrekking tot je tijdsindeling en kom je op plaatsen die je vanuit de trein niet ziet.

12 Tips voor autorijden in Italië

Er zijn mij een aantal dingen opgevallen die ik graag met jullie deel, mocht je op zoek zijn naar tips voor het autorijden in (Zuid-)Italië. En eh, ik vond het na initieel wennen heel erg MEEVALLEN en ben er zonder ongelukken en kleerscheuren vanaf gekomen.

1 Belijning, welke belijning?

Men respecteert de lijnen op de weg niet, als deze er al zijn. In de steden en op rotondes ONTBREKEN de lijnen vaak en rijden auto’s soms met 3 naast elkaar. Kijk dus goed om je heen en echt goed álle kanten op.

2 Richting aangeven

De knipperlichten van Italiaanse auto’s lijken over het algemeen stuk te zijn. Als ze überhaupt bestaan. Ik heb die van mij uit automatisme steeds gebruikt, dat is denk ik een duidelijk teken voor Italianen dat je een toerist bent. Want waarom zou het HANDIG zijn als je achterliggers en voetgangers ruim op tijd weet dat je gaat afslaan? Mijn advies: verwacht niet dat andere verkeersdeelnemers richting aangeven, maar doe dit zelf wel gewoon. En let heel goed op wat andere verkeersdeelnemers doen, want ze kunnen zonder waarschuwing ineens hard afremmen om af te slaan!

3 Fietsers

Er zijn geen fietspaden, maar wel fietsers. Deze fietsen in de stad zowel op de stoep als op de weg. Ook ben ik fietsers tegengekomen op autowegen, waar je bijvoorbeeld 90 mag. Je SCHRIKT je in eerste instantie rot. Totdat je beseft dat het hier normaal is.

4 In- en uitvoegen

De op- en afritten langs de snelweg zijn extreem kort. Ik reed over het algemeen uiterst rechts en een aantal keer dacht ik: staat die auto in de verte nou stil? Dat leek dan zo, omdat ze (hard) afremmen als ze de volgende afrit moeten hebben. Houd hier dus rekening mee en kijk ver, heel ver, vooruit. Voor invoegende auto’s is het hier NORMAAL dat ze stilstaan aan het einde van de (heel korte) invoegstrook, als het te druk is om meteen in te voegen. Ik ben een aantal maal uitgeweken naar links, zodat ze vloeiend zouden kunnen invoegen, maar dat gebruik lijken ze hier niet te kennen. Het is de bedoeling dat je dit zelf ook op die manier doet wanneer je de snelweg op rijdt, je hoeft dus niet heel erg te versnellen zodra je de snelweg op rijdt. Verwacht ook in dit geval dus (zeer) langzaam rijdend verkeer op de rechterbaan. Over het algemeen worden op- en afritten trouwens goed aangegeven via borden, dus het is geen verrassing als ze er zijn.

5 Wisselen van (snel)weg

In Nederland gebruiken we vaak het bekende klaverblad of een zeer lange, ruime bocht om van de ene naar de andere (snel)weg te komen. In Italië doe je dat via een rotonde, of gewoon een vrij scherpe bocht aan het einde van de (toch al korte) uitvoegstrook. Flink AFREMMEN en terugschakelen naar z’n 2 dus! Op die rotondes mist zoals eerder genoemd regelmatig de belijning, dus bedenk van tevoren op welke plek je het handigst de rotonde op kunt rijden; er passen vaak minimaal twee auto’s naast elkaar en Italianen zijn niet het type rijders dat netjes achter elkaar gaat staan wachten.

6 Hardrijders

Iedereen, maar dan ook echt iedereen, rijdt overal te hard. Niemand houdt zich aan de maximumsnelheden. Een wonder als je kijkt naar de staat van de wegen. Ik hoorde dat dat hier heel normaal is en dat er nooit boetes worden uitgedeeld. Ik heb mezelf, als toerist en met mijn huurauto, echter netjes aan de maximumsnelheden gehouden. En gedaan alsof ik het getoeter en de LICHTSIGNALEN van zo ongeveer iedereen niet opmerkte. Het moet gezegd, over het algemeen gaat het goed. De Italianen zijn het gewend snel en hard op de rem te moeten staan als dat nodig is. Maar het kan ook misgaan. Zo hoorde ik over een dame die in de stad op een zebrapad is aangereden en maanden in coma heeft gelegen. Let dus ook op als je aan het verkeer deelneemt als voetganger! En zelf reed ik richting het zuiden langs een ongeluk, waarbij een van de betrokken auto’s blijkbaar de rechterachterhoek van een andere auto had geraakt en het voor elkaar had gekregen op zijn rechterkant te belanden. Jawel, ik keek naar zijn onderkant bij het links passeren. Dan heb je toch vrij hard gereden.

Overigens heb ik tot nu toe alleen in het verkeer Italianen met haast gezien. Alle andere keren dat ik met Italianen te maken heb, doen ze namelijk alles heel erg op hun gemak. In restaurants, winkels en op straat is er van de haast ineens niets meer over, soms tot op het frustrerende af. Een ogenschijnlijke tegenstelling, die ik gewoon nog niet snap, vermoed ik.

7 Slechte wegen

Ja, het klopt: de wegen hier zijn slecht. Soms missen er hele grote stukken van de bovenste laag van de weg. Het onderhoud van wegen gebeurt hier niet vanuit de ‘rijksoverheid’, maar is verdeeld over overheidsinstellingen per gebied en private partijen. Soms zie je dit verschil letterlijk. Dan gaat een relatief goed onderhouden weg ineens over in een weg vol gaten en kuilen. Ik heb ze hier in de stad wel bezig gezien met onderhoud, maar het lijkt alsof er niet tegenaan te REPAREREN is. Ook hier is het advies gewoon goed vooruit te kijken en als dat mogelijk is uit te wijken of anders wat zachter te rijden.

8 Inhalen

Er staan heel veel borden dat er niet ingehaald mag worden. Toch ben ik - ook in die gevallen - heel vaak ingehaald, en dan ook op stukken waar de weg eigenlijk maar uit 1 rijbaan bestaat. De bedoeling is dat je dan uiterst rechts gaat rijden, deels op de VLUCHTSTROOK, zodat de auto’s achter jou je kunnen inhalen voordat de volgende tegenligger er is. Tenminste, dit heb ik afgekeken bij anderen en dat leek men te waarderen. When in Rome, do as the Romans do.

9 Verlichting

Niet elke weg, situatie en rotonde is even goed verlicht. Zorg dus voor een auto met goed werkende LAMPEN en een navigatiesysteem, desnoods via je eigen mobiel. Heeft mij erg geholpen. Net als nóg wat langzamer rijden, omdat ik de randen van een bepaalde rotonde gewoon niet zag in het donker.

10 Stilstaan en dubbel parkeren in de stad

In de stad wordt rechts regelmatig een auto stilgezet, om bijvoorbeeld ‘even iemand in te laten stappen’ of er wordt dubbel geparkeerd, zodat er feitelijk nog maar één rijbaan overblijft. Kijk wederom dus goed vooruit en wijk tijdig uit naar links of rem af. Let op: ze doen hier niet aan RITSEN. Ik heb netjes mijn knipperlicht naar links aangezet, maar het is basically gewoon je kans afwachten en dan je auto ertussen proppen. In tegenstelling tot in Nederland wordt er in dat geval dan weer níet getoeterd.

11 Hellingproef

Hoewel Zuid-Italië niet super heuvelachtig is, heb ik toch een aantal keer de hellingproef moeten doen. Mijn eigen auto doet dit automatisch, dus dat was ik even niet meer gewend. Handig om dit van tevoren nog even te OEFENEN als het voor jou ook al een tijd geleden is.

12 Afstanden

Vanwege de wisselende snelheden en het feit dat je soms ineens vanaf de snelweg een soort landweggetje op moet om bij bepaalde plaatsen te komen, doe je veel langer over hetzelfde aantal kilometers dan in Nederland. Ik moest van Matera naar Alberobello ineens een of andere vage, slechte weg naar rechts op om na een tijd uit te komen op LANDWEGEN. Sommige wegen voeren dóór plaatsen heen (in plaats van eromheen) en daar mag je officieel maximaal 50. Houd er dus rekening mee dat je langer doet over je reis dan je gewend bent in Nederland bij een vergelijkbaar aantal kilometers.


Als je maar de ongeschreven regels kent en je houdt aan de plaatselijke gebruiken, is het rijden in Zuid-Italië best te doen. Vooral de omgeving in Valle d’Itria rondom Alberobello en Locorotonde is PRACHTIG om doorheen te rijden en had ik niet gezien als ik niet met de auto was. Het was ook nog eens relatief rustig, waardoor ik veel trulli ‘in het wild’ uitgebreid heb kunnen bekijken. En als dan ook nog de zon schijnt en je een muziekje hebt aanstaan, voelt het echt als vakantie. Zelfs voor zo iemand als ik, die helemaal niet zo heel erg houdt van autorijden.

---

Barometerscore bijdrage aan Project Rijk Leven (1 = klein, 5 = groot): 2,5

Had ik zonder huurauto gekund? Ja natuurlijk, ik had de bus of trein kunnen pakken. Of desnoods een taxi kunnen regelen. Toch ben ik BLIJ dat ik een auto heb gehuurd. Naast een overwinning op mezelf, vond ik het ook gewoon heel handig flexibel te kunnen reizen en op plekken te komen waar ik anders niet was geweest.
                                                                                                                                             - Zus B

---

Laat jouw tips voor rijden in Italië hieronder achter, via de reactiemogelijkheid!