Waarom Zus B een break nodig heeft

Degenen die ons volgen op Insta en Twitter hebben al gelezen dat ik op dit moment een 'mini-sabbatical' houd in Italië. En jullie hebben wellicht ook gemerkt dat we wat minder vaak nieuwe blogs hebben gepost. In deze blogpost ga ik in op het waarom daarvan.

Een mini-sabbatical

Het idee voor mijn trip naar Italië is vrij laat geboren. Ik kreeg eind september een overzicht van mijn nog openstaande vakantiedagen. Dat waren er nog best veel. Langzaamaan vormde zich daarna in mijn hoofd het plan om daarom een wat langere periode achter elkaar vrij te nemen. In de omgeving waarin ik werk, zijn de laatste weken van december en de eerste week van het nieuwe jaar daar ideaal voor, want dan is het relatief rustig. Nu had ik er natuurlijk voor kunnen kiezen mijn vakantiedagen op te nemen en ‘gewoon’ thuis te blijven. Dat is financieel gezien de meest ECONOMISCHE beslissing. Maar door een aantal zaken, dacht ik dat een verandering van omgeving goed zou zijn.

Vlucht of noodzaak

Ik mag niet klagen. Echt niet. Ik woon op een fantastische plek in een fijn huis waar ik me THUIS voel, heb een goede gezondheid en een vaste baan die ik leuk vind. Daarnaast ben ik al een tijd bezig met financieel onafhankelijk worden en zijn Zus A en ik daarnaast dit jaar begonnen met indexbeleggen en dit blog. Very exciting stuff!

Toch was de afgelopen periode niet alleen maar feest. Integendeel. Er is een aantal dingen gebeurd waardoor ik dacht: ‘Ik wil hier weg. Ik móet hier weg, ik moet er tussenuit. Ik heb tijd voor mezelf nodig en wil gewoon rust aan mijn kop.’ Aan de ene kant voelt het als een zwaktebod. Als vluchten voor iets. Ja, waarvoor eigenlijk? De realiteit en werkelijkheid? Aan de andere kant had ik het gevoel dat ik het moest doen, al was het maar voor mijn geestelijke gezondheid.

Ze hebben het weleens over de vijf pijlers in het leven:

1. Werk en financiën
2. Persoonlijke ontwikkeling
3. Partnerrelatie en gezin
4. Sociale contacten
5. Gezondheid

Elk van deze pijlers moet voldoende aandacht krijgen en ze moeten in BALANS zijn om je gelukkig te voelen. Ook is het zo, dat hoe het gaat binnen de ene pijler, invloed heeft op de andere pijlers.

De afgelopen periode waren er bij mij issues in meerdere pijlers.

Werk en persoonlijke ontwikkeling

Om te beginnen was er een organisatieverandering bij mijn vorige werkgever. De werkgever waar ik jarenlang met veel plezier en passie heb gewerkt, besloot dat het tijd was de structuur te veranderen én een managementlaag toe te voegen. In een organisatie met slechts 140 medewerkers, zette ik daar vooraf al mijn vraagtekens bij. Ik hield juist van de kleinschaligheid en de korte lijnen. Voor mij betekende de veranderingen helaas een andere afdeling en op een gegeven moment een incompetente teamleider. Een teamleider die voornamelijk aan zichzelf denkt, in plaats van als people manager te kijken naar wat de professionals in zijn team nodig hebben. De functie van teamleider houdt in die organisatie in dat je ‘meewerkend voorman’ bent, maar deze persoon vindt het vooral fijn al het (vervelende) werk af te schuiven op de rest van het team en zich vooral bezig te houden met wat hij al weet, namelijk werk dat hij in zijn vorige functie deed. Daarnaast houdt hij alle leuke dingen voor zichzelf, zoals diverse zakenreizen naar het buitenland, waarvan je je kunt afvragen of die allemaal even noodzakelijk zijn. Lees: snoepreisjes en het antwoord op mijn vraag is dus: ‘nee, die zijn niet allemaal noodzakelijk.’ Niemand die daar echter iets van zegt. Behalve ik. Ik heb meerdere keren duidelijk gemaakt dat x en y mijn werk niet was en dat ik het niet ging doen. Daarnaast heb ik duidelijk aangegeven dat ik het jaar daarop iets anders wilde doen, omdat er geen UITDAGING meer zat in de rol die ik had. De reactie van de teamleider? ‘Toch wil ik graag dat je het blijft doen.’ Dan heb je mijns inziens echt niet begrepen hoe je je medewerkers gemotiveerd houdt. Het afdelingshoofd deed er nog een schep bovenop door te zeggen dat ik ‘zo zakelijk ben’. Waarom? Omdat ik aangeef dat ik meer uitdaging zoek, persoonlijk en qua salaris wil groeien en mijn mond opentrek? Ik vraag me af tegen hoeveel mannen hij dit wel eens heeft gezegd. Ik vermoed dat dat er 0 zijn.

Ik heb jaren gewerkt voor een afdelingshoofd in deze organisatie die wel altijd oog had voor dit soort zaken of tenminste luisterde naar je wensen. Dat was ook niet per se een hele goede people manager, maar hij toonde in ieder geval WAARDERING en snapte dat je je medewerkers tevreden moet houden en dat het dus gaat om een bepaalde balans tussen wat medewerkers willen en wat de organisatie wil. En dat, als je het goed doet, deze twee zaken elkaar helemaal niet in de weg zitten. Deze manager had ook beloofd me ‘mee te nemen’ naar zijn nieuwe afdeling. Dat is helaas alleen bij woorden gebleven.

Maar goed, ik was toch al niet van plan er 10 jaar te blijven. In een organisatie waar het verloop heel laag is en waar iedereen onder andere vanwege de comfortabele positie die ze hebben er heel lang blijft werken, werd ik altijd uitgelachen als ik dat zei. Ik was echter bloedserieus. Ik geloof dat op mijn leeftijd lang ergens blijven hangen vanwege het comfort, niet de beste optie is voor je zelfontplooiing. Ik vind mezelf te jong om vanuit een gedachte van veiligheid en angst voor het nieuwe in EEN GOUDEN KOOI te blijven zitten.

Dus toen de teamleider van de nieuwe afdeling zei: ik wil toch graag dat je dit en dit blijft doen, dacht ik: dit is het moment. Het was het zetje dat ik nodig had. Ik had niet super veel haast en ben ook niet heel hard op zoek gegaan, maar dat was wel het moment dat ik dacht: nu is het tijd voor iets anders. Het heeft uiteindelijk nog best lang geduurd voor ik van baan ben gewisseld. De blik en open mond van de teamleider toen ik het goede nieuws vertelde, was overigens een van de grappigste momenten uit mijn carrière. Hoe had hij dit nou niet kunnen zien aankomen? Gevolgd door zijn vraag: ‘Heb je al iets anders dan?’. Nou nee, want ik ben namelijk Gekke Henkie. Dûh, tuurlijk had ik al iets anders, ik ga natuurlijk niet mijn leverage opgeven als dat niet noodzakelijk is. Die laatste paar maanden waren echter wel energieverslindend. Ik was totaal niet meer GEMOTIVEERD en omdat het een kantoortuin is waarin is gerekend met een overboekingsfactor, was er regelmatig onvoldoende plek op mijn afdeling. Dan dacht ik: ik had beter thuis kunnen werken. Begrijp me niet verkeerd, ik heb netjes mijn werk gedaan en alles zo goed mogelijk afgerond. En wat niet afgerond kon worden heb ik keurig overgedragen. Ik ben dus met een opgeheven hoofd vertrokken en sterker nog, ben nog steeds bevriend met een aantal oud-collega’s. Maar het was wel draining, die periode.

Gelukkig bevalt mijn nieuwe baan erg goed en leer ik weer nieuwe dingen. Ik heb weer het gevoel dat ik écht moet nadenken en als iemand die erg van de RATIO is, vind ik dat heel prettig. Ik kan niet alles meer met twee vingers in mijn neus en op de automatische piloot. Dat is aan de ene kant eng, maar aan de andere kant: op het moment ben ik uit mijn comfort zone en dat is wat mij betreft een goed teken. Ook bij deze baan denk ik echter dat ik het geen 10 jaar zal doen. De reistijd valt me tegen; ik zit veel in de auto. Daarnaast word je toch weer redelijk in de hoek gedrukt van waar je ervaring mee hebt. En een van de redenen waarom mijn huidige functie me aantrok, is nu juist dat ik meer afwisseling had verwacht. Uiteindelijk begin ik misschien wel voor mezelf. Hoe meer ik richting FI kom, hoe makkelijker die stap zal zijn.

Partnerrelatie

Begin dit jaar is er daarnaast een einde gekomen aan mijn relatie, na ongeveer 5 jaar. Ik wil hier niet veel over zeggen, behalve dat het vrij onverwacht kwam en dat mijn gevoel van het hebben van een ‘veilige haven’ ineens weg was. Ik weet dat dit heel afhankelijk klinkt en ik vind dat ergens heel kwalijk, maar ik denk dat je een grote beslissing als een baanwissel anders maakt wanneer je op iemand terug kunt vallen, dan wanneer je er alleen voor staat. Aan de andere kant hadden wij best wat discussies over FI, hoe we het leven willen leiden en financiën.

Nu ik alles weer volledig zelf bepaal en in de hand heb, kom ik erachter dat ik meer geld overhoud, dan tijdens die relatie (!). Dat betekent dat ik sneller mijn FIRE-doelen zal bereiken. En het vertelt me ook dat we echt geen goede match zijn.

Gezin

Naast Zus A en mij, is er ook nog een andere zus, laten we haar Zus C noemen. Zus C is  ziek. Heel ziek. Alleen ziet ze dat zelf anders. Ze heeft ‘een gevoeligheid voor psychosen’ en is manisch-depressief. Er zijn gelukkig periodes dat het relatief goed met haar gaat, maar op dit moment is zij al een aantal maanden weer aan het afglijden. En wij kunnen weinig anders doen dan toekijken. Vanwege de privacywetgeving in Nederland, waar de hulpverlening graag achter schuilt. En vanwege haar ziektebeeld, waardoor zij vindt dat ze geen hulp nodig heeft. De combinatie van deze twee zaken, maakt het erg lastig haar de HULP TE BIEDEN die ze op dit moment duidelijk nodig heeft. Het is wachten tot de volgende crisissituatie, zodat ze gedwongen kan worden opgenomen en behandeld. Raar dat dat zo werkt in dit land, want hoe eerder je in dit soort gevallen actie onderneemt, hoe beter het is. Voor de patiënt, maar ook voor wat betreft de zorgkosten. En dan heb ik het over de zorgkosten voor de BV Nederland: ambulant behandelen is nou eenmaal een stuk goedkoper dan iemand een bed laten bezetten in een ‘gekkenhuis’.

Onze (inmiddels gepensioneerde) ouders leggen daarnaast behoorlijk wat druk op de schouders van Zus A en mij, als het gaat om de zorg voor Zus C. Zus A en ik werken allebei fulltime, dus je zult begrijpen dat dit nogal wat energie vraagt. Denk aan het regelen van zaken als haar ziektewetuitkering, omdat ze dit zelf niet kan. Combineer dat met de slapeloze nachten die we hebben omdat we ons continu zorgen maken en het gevoel van complete machteloosheid dat we hebben en je snapt dat dit een heftige periode voor ons allemaal is. We maken ons zorgen over hoe het met Zus C gaat en of zij niet iets ‘raars’ zal doen . Ik zal jullie de details besparen, maar we hebben inmiddels zoveel meegemaakt, dat we er een boek vol over kunnen schrijven en rekening houden met elk scenario.

Gezondheid

Dan gezondheid. Die van mij is prima, maar ik had laatst wel even een schrikmomentje. Vlak voor ik vertrok naar Italië, heeft de huisarts een uitstrijkje gedaan. Terwijl hij bezig was, zei hij dat het er ‘onrustig’ uitziet en dat het ‘normaal gesproken niet zo bloederig is’. Als je dit soort dingen hoort, dan ga je meteen NADENKEN over de verschillende uitkomsten. Je hoofd gaat tekeer en je denkt: ‘wat als’. Wat als het slecht nieuws is? In het extreme geval zou ik per direct stoppen met werken, mijn huis verkopen en gaan reizen voor zolang het nog kon. Denk ik nu. Maar hoe je echt reageert, weet je natuurlijk pas als het werkelijk aan de hand is. De uitslag zou 2 tot 3 weken duren en ik moest zelf in de gaten houden dat ik moest bellen.

Ik schrok me dus rot toen ik na ongeveer een week een gemiste oproep had van de huisarts. Zo snel een actief belletje? Dat kan alleen maar slecht nieuws zijn, zei mijn hoofd. Gelukkig was dat niet zo en is alles ok. Maar dit soort momenten zetten je wel aan het denken. Wat vind je nu echt belangrijk? Antwoorden voor mij zijn in ieder geval: mijn familie, relaties, reizen en vrijheid hebben. En dus niet: mijn werk en het bezitten van allerlei spullen. Begrijp me niet verkeerd, ik houd best van mijn spullen. Ook nu, tijdens deze mini-sabbatical, moet ik me soms inhouden spullen te kopen. Wat me telkens tegenhoudt, is de vraag of ik het écht nodig heb en of ik het de MOEITE WAARD vind het mee te moeten sjouwen.

Frequentie blogs

Al met al heeft bovenstaande dus invloed op ons ENERGIELEVEL en de beschikbare tijd die we hebben naast ons (betaalde) werk. Daarom trof je de laatste periode wat minder blogs aan. Maar, met wat rust komt het allemaal vast goed. Overigens had ik in Italië wel de tijd een mooie video (al zeg ik het zelf) te maken met tips hoe wij samen ongeveer 300.000 euro hebben afgelost op onze hypotheken!

Living as a local

Een van de DOELEN van Financiële Onafhankelijkheid voor mij is dat ik niet gebonden ben aan een vaste plek. Dat ik betaald werk kan doen, onafhankelijk van de locatie waar ik ben. Financiële onafhankelijkheid betekent voor mij dus ook locatie-onafhankelijk zijn.

Gezien mijn FIRE/ HOT-doelen zie ik deze trip daarom als een soort mini-sabbatical en voorsortering op de toekomst. Dit is een mooie manier om mijn buitenland-plannen nu al vorm te geven en daarbij meteen te checken welke kosten dit met zich meebrengt en wat de cost of living in Zuid-Italië is. 
Door wat langer te gaan, heb ik de kans echt ergens als een ‘local’ te leven, dus dat is ook hoe ik het insteek. Niet als een gestresste vakantie, waarbij ik zoveel mogelijk van de toeristische ‘must-do’s’ moet afvinken in een razend tempo. Zal het deels eenzaam zijn? Waarschijnlijk wel. Maar veel van de minimalisten die ik volg op social media geven aan dat het belangrijk is dat je uit je comfort zone kunt stappen. Voor mij is dit een laagdrempelige manier om uit te proberen of dit iets is dat ik echt wil. In de toekomst zou ik wellicht wat vaker en langer naar het buitenland willen, naar voorbeeld van onder andere Colin Wright.

Een van de DROMEN is dat ik mijn appartement in Nederland verhuur, en met de opbrengst (een deel van het jaar) ergens in een LCOL (low cost of living) land kan wonen.

Het verhuren van mijn appartement is makkelijker als daar geen al te persoonlijke spullen in staan. Het reizen en ergens anders wonen is makkelijker als ik maar weinig hoef mee te nemen. En ik wil al helemaal niet betalen voor zo'n vreselijke storage box toestand voor het oplsaan van spullen die ik (blijkbaar) niet nodig heb! Allemaal redenen weinig spullen te verzamelen. Ik zag hier leuke oorbellen en mooie pantoffeltjes, maar heb ze niet aangeschaft, met het voorgaande in mijn achterhoofd.

La dolce vita in Italië

Waarom ik voor Italië heb gekozen? Het is EEN VAN MIJN FAVORIETE LANDEN als het gaat om de keuken. Daarnaast is het een mooi land; de oude gebouwen, de kleine straatjes en de natuur. En ook de veiligheid speelt een rol. Ik kan hier rustig alleen over straat, wat helaas niet in elk land het geval is. Tot slot is het dichtbij Nederland, dus mocht daar iets aan de hand zijn, dan kan ik vrij snel weer terug zijn. Ik ben al vaker in Italië geweest, maar nog niet eerder in de hak van de Italiaanse laars. En waarom ik voor Lecce heb gekozen? Het zuiden van Italië is een stuk BETAALBAARDER dan de rest van het land en daarbij is Lecce een relatief grote (studenten)stad, wat betekent dat het hier in de winter niet uitgestorven is. Tot slot staat Lecce bekend als ‘het Florence van het zuiden’, vanwege de prachtige barokke gebouwen.

En zo heb ik vrij plotseling besloten voor 4 weken naar Lecce, Italië te gaan.

Vanwege het bovenstaande, maar ook gewoon omdat het nu kan.

Het plan is nog meer blogs te schrijven over deze mini-sabbatical. Ideeën genoeg, maar mijn hoofd stond er tot nu toe nog niet helemaal naar. Misschien houd ik het gewoon op wijn en koffie drinken en pasta en pizza eten in plaats van schrijven. We’ll see. ;)

"I don’t care about what you have.
I care about who you are."

Sociale contacten

Oja, wat betreft de pijler sociale contacten: deze is MEGASTERK en een van de redenen dat ik de kracht en energie kan opbrengen voor de andere pijlers. Ik noem mijn sociale kring in moeilijke tijden ook weleens ‘mijn persoonlijke leger’. Lang geleden heb ik de beslissing genomen iedereen die alleen maar energie kost, uit mijn leven te ‘knippen’. Inmiddels heb ik al vele jaren mensen om mij heen waarop ik echt kan bouwen. We staan wederzijds voor elkaar klaar en we hoeven elkaar niet te imponeren met wat we bezitten. En dat brengt rust en energie. Ja, dat kan tegelijkertijd.

I don’t care about what you have.
I care about who you are.

---

Barometerscore bijdrage aan Project Rijk Leven (1 = klein, 5 = groot): 5

De vrijheid om dit te kunnen doen vind ik heel waardevol. Ik weet niet hoe blij ze hier echt mee zijn op mijn werk, maar het feit dat ik wat ‘F-you money’ heb zorgt voor een gevoel van vertrouwen. Vertrouwen dat ik dit gewoon kan doen, omdat ik het nodig heb voor mijn lichamelijke en geestelijke gezondheid. Dit is het leven dat ik nu wil leiden.
                                                                                                                                             - Zus B

---

In welk land wil jij een sabbatical houden? Laat je REACTIE hieronder achter! Vinden we leuk.